مقایسه ی ضخامت و شدت بازتاب عضلات اکستانسور گردنی بین بیماران دچار آسیب ویپلش و افراد سالم

مقدمه و اهداف آسیب ویپلش در اثر افزایش و کاهش شتاب در گردن به دنبال تصادف، افتادن و یا ضربه اتفاق می­افتد. از آن جایی که عضلات اکستانسور گردن، نقش مهمی در تحرک و تامین ثبات گردن به عهده دارند، آسیب آن­ها می­تواند در تداوم و پیشرفت عوارض تاثیر بسزایی داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه تغییرات اندازه و شدت بازتاب عضلات اکستانسور گردن در بیماران با آسیب ویپلش و افراد سالم می­باشد. مواد و روش‌ها مطالعه تحلیلی-مقطعی حاضر بر روی 10 فرد سالم و 10 بیمار مبتلا به آسیب ویپلش که بیماری آنها توسط متخصص نورولوژی و یا ارتوپدی تایید شده بود، انجام شد. شدت درد، نمره پرسش­نامه شاخص ناتوانی درد (NDI)، قطر قدامی-خلفی و شدت بازتـاب عضلات ابلیک کپیتیس، رکتوس کپیتیس پوستریور، سمی اسپاینالیس کپیتیس، اسپلنیوس کپیتیس، لویتور اسکپولا و تراپز فوقانی اندازه­گیری و ثبت شد. یافته­ ها مطالعه حاضر نشان داد که ضخامت عضلات رکتوس کپیتیس و ابلیک کپی تیس بیماران در مقایسه با افراد سالم کمتر بود (0.05p<). شدت بازتاب نرمالایز­شده عضله رکتوس کپیتیس به طور معناداری در بیماران کمتر از افراد سالم بود(0.05p<). نتیجه­ گیری نتایج مطالعه حاضر نشان داد که عضلات اکستانسور بخش فوقانی گردنبیماران مبتلا به ویپلش از نظر ضخامت باریک­تر و از نظر شدت بازتاب کمتر از افراد سالم بود. تغییرات عضلانی فوق ممکن است  به طور موثری از علل مرتبط با تداوم ضعف و کاهش آستانه تحمل ساختارهای گردنی در بیماران مبتلا به صدمات ویپلش باشد.